Gevuld - vervuld
Miranda, mijn lokale collega, weet al genoeg als ik haar op donderdagmorgen bel: het is weer tijd voor de boodschappen. Ik haal haar op en rijd met haar naar PickNPay, de lokale supermarkt.
Daar zijn we inmiddels voor verschillenden ook al een bekend gezicht. De mensen die nog niet weten wat we hier komen doen, kijken wat verbaasd. We gaan namelijk met twee grote boodschappenkarren de winkel in en die zijn al snel gevuld: veertig kilo maismeel, twaalf grote kolen, bijna dertig kilo aardappels, vier grote zakken kippenpootjes en ga zo nog maar even door. Hoewel ik de taal nog niet machtig ben, begrijp ik meestal wel een klein beetje wat mensen aan Miranda vragen: ‘Is al dat eten voor jou zelf?’ Iedere keer opnieuw legt Miranda uit dat dit eten niet voor haar is, maar voor de mensen in Phumzile.
Een gevulde auto brengt ons naar Phumzile, een paar honderd meter verderop. Daar laden we de spullen uit. Nu doen we dit nu nog in de kleine keuken in de wijk. Verderop wordt namelijk hard gewerkt aan een nieuwe keuken… Deze oude keuken is het eigendom van één van de vrouwen van Phumzile. Als we het kleine keuken-shackje binnenstappen, zien we een eenvoudige stoof, (bestaande uit wat ijzeren staven en een gasaansluiting om te koken), een tafel en een kast.
Hoewel de keuken niet voldoet aan de Nederlandse begrippen van een keuken, is dit aan de kwaliteit van het eten niet te merken! Iedere maandag en vrijdag wordt er een heerlijke maaltijd klaargemaakt voor de mensen in Phumzile, zoals er iedere dinsdag en donderdag aan de andere kant van Phumzile door een ander team ook wordt gekookt. Beiden keukens worden gesponsord door Bethlehem en geleid door mensen uit de lokale gemeenschap.
In grote pannen worden de maismeelpap, groenten en vlees klaargemaakt. Rond twaalf uur druppelen veel inwoners uit Phumzile richting de keuken. Daar moeten ze vaak nog even wachten tot de cookers de grote gevulde pannen buiten op het stoepje hebben gezet. Als dit eenmaal is gebeurd, wordt het dringen geblazen. Iedereen wil graag een gevuld bakje en het liefst ook zo veel mogelijk.
Met het gevulde bakje lopen de ‘Phumzilenaren’ weer richting huis. Een enkeling werpt de blik naar rechts. Iets verderop wordt inmiddels hard gebouwd aan het nieuwe onderkomen voor de keuken. De cookers kijken er al naar uit om straks daar hun werk voort te zetten.
Niet veel later zit iedereen op de stoep van zijn of haar eigen shack aan de maaltijd. Al etend horen ze ‘de wandelende kerkklok’ van één van de zendingswerkers die door Phumzile gaat met de vraag of ze hongerig zijn naar ander voedsel en naar de Bijbelklas komen. Hoewel de opkomst daar niet zo groot is als bij de gaarkeuken, zijn het toch vaak goede uurtjes samen onder het afdakje.
Phumzile: een plek waar brood en Brood uitgedeeld wordt met de hartelijke wens en bede dat hongerigen hier met goederen en werkelijk met het Goede vervuld mogen worden. Dat ze door genade mogen eten tot verzadiging!
Lianne de Baat
